نقد سریال تو فوق العاده ای

 

خلاصه

 اون دان اوه دختر دبیرستانیه پولداریه که از بچگی بیماری قلبی داره

اون ده ساله عاشق بک کیونگه اما بک کیونگ هربار اونو تحقیر میکنه

کم کم دان اوه حس میکنه داره اتفاقات عجیبی میفته کارهایی رو میکنه که دوس نداره و دست خودش نیس یا اینکه یهو پرت میشه به یه زمان و مکان دیگه ای

یه روز کتاب کمیکی رو پیدا میکنه و درکمال تعجب خودش و دوستاش رو توی کتاب میبینه

و اونجاست که میفهمه دنیایی که داره توش زندگی میکنه دنیای کمیکه و برای همینه که بعضی اتفاقات دست خودش نیس و پرش های زمانی و مکانی براش اتفاق میفته

شاد و خوشحال از اینکه شخصیت اصلی یه کمیکه سعی میکنه خودشو باهاش وقف بده تا اینکه متوجه میشه درواقع یه نقش اضافی و فرعیه برای بهتر کردن رابطه ی عاشقانه نقشای اصلی

و سعی میکنه زندگیش رو خودش بسازه و داستان رو تغییر بده

 

روند

 خب همونطور که توی خلاصه گفتم فضای سریال در واقع دنیای کمیکه

شخصیت هایی که توسط نویسنده خلق شدن اما خودشون نمیدونن

دو بخش وجود داره صحنه و سایه

صحنه قسمت هاییه که توی کتاب توسط نویسنده نوشته شده و شخصیت ها اختیاری از خودشون ندارن و بخش سایه که شخصیت ها ازادن

اما اتفاقاتی که توی بخش سایه میفته یادشون نمیمونه مگر اینکه به خوداگاهی برسن مثل دان اوه

داستان اصلی کمیک هیچ چیز جدیدی نداره و شاهد پسران برتر از گل در ورژن جدید خواهید بود

  که تشکیل شده از سه تا پسر جذاب، خوشگل و پولدار و یه دخترفقیر که بورسیه شده به مدرسه

 شخصیتی شبیه به مامان گوجونپیو هم به عنوان مامان نامجو گذاشته بودن و حتی قضیه ی خشک شویی هم از قلم ننداخته بودن

پس از این داستان میگذریم

قسمت سایه ی کمیک که میشد داستان اصلی سریال شاهد تلاش های نقش هایی بودیم که به خوداگاهی رسیده بودن و سعی داشتن زندگی که از پیش تعیین شده بود رو تغییر بدن

درواقع این سریال باعث میشد فکر کنی اگه ما هم فقط شخصیت یه کمیک باشیم که به خوداگاهی نرسیده چی؟

توی قسمت سایه دان اوه متوجه پسری میشه که هربار توی خطره میاد کمکش میکنه اما نمیتونه چهرش رو ببینه

تا بالاخره بعد از کلی تلاش چهره ی جناب سرو سهی مشخص میشه و لیست کراش هامونو تغییر میده

ولی چیزی که برای دان اوه عجیبه اینه که اون پسر حتی از اون هم بی نقش تره نه تنها دیالوگی نداره بلکه اسمی هم براش انتخاب نشده

دان اوه به پسر اسم هارو رو میده و بعد از سه قسمت بالاخره ما موفق میشیم صدای شخصیت اصلی سریال رو بشنویم

بعد از اون هارو و دان اوه سعی میکنن داستان رو تغییر بدن و چیزی بیشتر از یه نقش فرعی باشن و اون جاست که دردسر ها شروع میشه

 

این سریال کلیشه ها رو در یه قالب جدید اورده و به نظرم این یکی از توانایی های نویسنده حساب میشه

مثل تناسخ که نویسنده اومده این ایدرو در قالب کمیک قبلی در

اورده

از این ها که بگذریم تو فوق العاده ای سریالیه که با همه ی ضعف هاش و گاهی کلیشه ای بودن هاش ، باهاش میخندی و گریه میکنی و در نهایت وقتی تموم میشه دلت براش تنگ میشه

از این سریال میشه یاد گرفت که برای زندگیت بجنگی و خودتو تسلیم سرنوشت نکنی

و درواقع این سریال میخواد بگه اگر میخوای سرنوشتت رو عوض کنی باید به خودآگاهی برسی و در کنارش شجاعت لازم رو داشته باشی و مسلمه که باید بهاش رو هم بپردازی

روند سریال به نظر شسته رفته و خوب بود و هرجا نویسنده حس میکرد داستان داره کشش خودش رو از دست میده اتفاق جدیدیو رقم میزد

و چیزی که برام خیلی جالب بود اینه که همیشه شخصیت دوم رو مهربون و حامی میذارن

ولی اینجا دقیقا برعکس بود شخصیت اول حامی و مهربون و شخصیت دوم خودخواه

من که تا اخرش هم نتونستم با بک کیونگ کنار بیام

چرا هم تو سایه و هم تو استیج انقدر خودخواه و بد بود؟ البته دلیلش رو خودش گفت اما من اون قدر قانع نشدم راستش

اعتراف میکنم به جز قسمتی که کتش رو به هارو داد تا صحنرو عوض کنه هیچ جای دیگه ای دلم براش نسوخت و برعکس هرجا که هارو ضایعش میکرد دلم خنک میشد به خاطر هرباری که دان اوه رو تحقیر کرد

تازه اخرای سریال ایشون یادشون افتاده بود باید عاشق شن

کلا به نظرم این شخصیت به خوداگاهی نرسیده بود

شخصیت پردازی ها خوب بودن و با همشون همدردی میکردی

البته یکم شخصیت پری ماهی مرکب برام مجهول موند

چرا انقدر مرموز بود این بشر؟

به جز اون شاهد انواع شخصیت هایی بودیم که اگر کمی دقت کنیم میتونیم دور و برمون شبیه اون هارو پیدا کنیم

ادم هایی که هم به خوداگاهی رسیدن هم جرئت تغییر سرنوشت رو دارن و براش میجنگن حتی اگه مجبور باشن تاوان بدن

افرادی که با اینکه به خوداگاهی رسیدن اما جرئت جنگیدن پیدا نمیکنن و در نهایت تسلیم سرنوشت میشن

و در اخر افرادی که حتی به خوداگاهی هم نمیرسن و تا اخرش طبق چیزی که سرنوشت براشون رقم میزنه پیش میرن

چندتا نکته رو خیلی دوس داشتم توی سریال

اولیش اینکه برعکس سریالایی که میداد و توی هرکدوم یه ستاره پیدا میشد برای محبوب تر کردن سریال ما اینجا سریالیو داشتیم که خودش ستاره ساز شد

بازیگر هایی که تا حالا نقش اصلی نداشتن و ما به عنوان نوجوونی بقیه ی بازیگرا یا نقش های فرعی میدیدیم حالا جمع شدن توی یه سریال و نقش های اصلی شدن

دومین چیزی که خیلی دوس داشتم این بود که حس نمیکردی داری یه سریال میبینی

سریال رو طوری ساخته بودن انگار کمیک متحرک داری میخونی

قسمت های صحنه و سایه کاملا تفاوتش به خوبی حس میشد

حتی بازی بازیگرها

توی قسمت صحنه شاهد یه بازی مصنوعی بودین که کاملا میشد فهمید این یه کمیکه و اختیاری ندارن و در قسمت سایه احساساتشون رو به خوبی بروز میدادن

سومین نکته ی جالب هم اسم سریال بود که واقعا انتخاب هوشمندانه ای بود

Extraordinary = Extra + ordinary

اضافی های معمولی که شگفت انگیز میشن

بهترین اسمی که میشد انتخاب کرد برای سریال همین بود از نظرم ... زیبا و پرمفهوم

 

نکات منفی

به نظر من شخصیت دختره زیادی لوس بود باهاش کنار نمیومدم

خصوصا وقتایی که میخواست کیوت بازی در بیاره یا میگفت آنیونگ

دوم اینکه دیگه زیادی از ایده ی چهارپایه استفاده کرده بودن

دیگه یه بار استفاده کردی از این ایده ی کلیشه ای ماهم دلمون قنج رفت

واقعا لازم بود اون همه ؟

اون ایده ای که پشتشون بهم میخورد که  بماند

مورد اخر... به نظرم دوهوا حقش بود توی کمیک بعدی باشه

اصن نویسنده بر چه اساسی گلچین میکرد شخصیتارو برای کمیک بعد؟

یعنی نویسنده کساییو که به خوداگاهی رسیدن ولی جرئت تغییرش رو نداشتن تنبیه کرد؟

 

 

پایان سریال

من معمولا پایان سریال هی کره ای رو دوس ندارم اما این یکی تونست قانعم کنه و جزو پایان های خوب حسابش میکنم

البته اگه دوهوا رو هم توی کمیک بعدی میورد بیشتر خوشم میومد از پایانش ولی با این حال خوب بود

آهنگ متن

از نظرم معمولی ولی قابل قبول بودن

 به لحظه های سریال میخوردن و در طول سریال ازش لذت بردم اما ترغیب نشدم که برم دانلود کنم اهنگاشو

 

بازی بازیگرها

خب اولین نقش اصلی این بازیگرها بود و خیلی واضحه که نباید انتظاری که از یه بازیگر باتجربه داریم رو از اینا هم داشته باشیم

با این حال من از بازیشون راضی بودم

اما بازی پری ماهی مرکب رو از همه بیشتر دوس داشتم

چشماش مرموز بودن و یه من همه چیو میدونم ولی شما نمیدونید خاصی توی نگاهش بود

 

دیالوگ ماندگار

هارو: من همیشه به تو نگاه میکردم

دان‌او: چرا؟

هارو: همینطوری، فقط حس میکردم باید نگاه کنم

 

دان اوه : بک کیونگا

دان او راز ازت تشکر می کنه و دان اوی گل شیپری تو رو می بخشه

اونا فقط شخصیت تو بودن که توسط نویسنده کشیده شدن

امیدوارم بتونی خود واقعیت رو پیدا کنی

درست مثل من که تونستم خود واقعیمو پیدا کنم

 

دان اوه : من یه دختر دبیرستانی در حال مرگم

توهم یه شخصیت فرعی بی نام و نشون با شماره 13

به لطف تو سرنوشت من عوض شد

و هر روز از زندگیم خاص و با معنی شد

 

تا آخرین سکانسم تو رو یادم میمونه

 

حرکت جزئی یه بال پروانه میتونه یه تغییر بزرگ ایجاد کنه

 

امروز شاد ترین روز زندگی منه هارو :

چون تو شروع و پایان من بودی

 

سکانس برتر

صحنه ای که بک کیونگ کتش رو داد به هارو تا به جای اون بره روی صحنه

قسمت هایی که هارو برای مدتی ناپدید شده بود

 

جایی که هارو برای دان اوه توی کلاس هنر ستاره درست کرد